Θεωρώ ότι η γραφή, για μένα τουλάχιστον, είναι μια ανάγκη και μάλιστα θα την κατέτασσα στις βασικές ανάγκες, τις λεγόμενες «φυσιολογικές ανάγκες» παρά το γεγονός ότι ο Abraham Maslow θα είχε σοβαρές διαφωνίες, αν ζούσε. Είναι η ανάγκη μα κρατήσω συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες, ήχους. Είναι η ανάγκη για την επαναδημιουργία ενός μικρόκοσμου που σφετερίζομαι, διατυμπανίζοντας πως είναι δικός μου, πως μου ανήκει. Βλέπετε, η γραφή τελικά δεν είναι μια ανιδιοτελής πράξη.
Η θεματολογία που κυριαρχεί στα ποιήματα αυτής της συλλογής απορρέει από προσωπικές εμμονές μου. Καταπιάνομαι με την έννοια του φόβου, της ηττοπάθειας, της αδράνειας. Αντιπαρατάσσω τη γενναιότητα, την τόλμη, το ρίσκο, την περιπέτεια, τη δράση, το διαρκές κυνήγι του άγνωστου. Αγαπώ τη φθορά, τους τσαλακωμένους ανθρώπους, αυτούς που έχουν λερωθεί και τριφτεί με τη ζωή που επέλεξαν να ζουν. Μου αρέσει η τραχύτητα, η αυθάδεια, ο σαρκασμός και φυσικά ο αυτοσαρκασμός, η ειρωνεία και βεβαίως, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του βιβλίου μου αρέσει να παρατηρώ και να συμβάλλω τόσο στις δικές μου εσωτερικές παρεκτροπές όσο και σε αυτές των άλλων. Μας προτρέπω να παρεκτρεπόμαστε.
Aπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Υπάρχουν φορές που οι λέξεις με κουράζουν
λέξεις που θορυβούν ασταμάτητα
με διαφορετικές φωνές και ηχοχρώματα
λέξεις κοφτερές, θρασύτατες
που συνομιλούν μεταξύ τους
χωρίς την άδεια μου
που άλλα τις προστάζω να πουν
και άλλα λένε
λέξεις πικρόχολες, παγωμένες, άτεγκτες
λέξεις αισθησιακές, γοητευτικές, αδηφάγες
λέξεις επαρμένες και αναιδείς
σπανίως συνεσταλμένες
λέξεις ρουφιάνες και γλωσσούδες
Γνωρίζει κανείς
πώς να τις βάλω σε σειρά
και να τις συνταιριάξω;
Συνεντεύξεις και κριτικές
